მოხეტიალე წიგნები თბილისში

თბილისის ქუჩებში წიგნები გამოდიან სახეტიალოდ… თითოეულს ყდაზე უზარმაზარი წერილი აქვს, რომელიც გვამცნობს, რომ ის მისმმა პატრონმა სამოგზაუროდ გამოუშვა და გვთხოვს, წაკითხვის შემდეგ კვლავ სადმე მივაგდოთ: “ზდ ბრატ/დაიკო, მე მოხეტიალე წიგნი ვარ, მოხეტიალე რა ისეთ პონტში კი არა, ჩემსას ვისწორებ ქალაქში დავტასაობ… რა თემაა ეხლა, წამიკითხე, გამიცანი და სადმე ბირჟაზე დამტოვე, რო გავამაგრო კიდეც და ჩესტით არასწორ ხალხთან არ მოვხვდე, ხო აზზე ხარ.” სადღაც მე-20 გვერდისთვის გიშინაურდებათ და შუტკასაც გიხსნით…
კიდევ რითი გამაოცებს ჩემმი მშობლიური ქალაქი?
უაზროდ გახარებულმა ხალხმა (მე ასე მომმეჩვენა) ეს უცბათ აიტაცა და მგონი წამითაც არ დაფიქრებულა იმაზე, რეალურად რა სარგებელს მოუტანს ეს პროექტი ვინმეს… რისი თქმა გვინდა ამით? რომ თბილისი განათლებული ქალაქია? ჭკვიანები ვართ? ბევრი წიგნი გვაქვს და სახლში არ გვეტევა? ან იქნებ თბილისის ქუჩებში მიმოფანტული მაკულატურა იგივე როლს ასრულებს რასაც სასტუმრო ოთახში დამტვერილი წიგნები – შთაბეჭდილების მოსახდენადაა დალაგებული? დიახ, იმას რაც ქუჩებში ხდება წიგნებით უნდა ვებრძოლოთ, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ უნდა გავიტანოთ და უბრალოდ შუა გზაზე დავდოთ. “განათლებას ემსახურებაო…”; “უფრო მეტი წაიკითხავსო”; “მაგარიაო”…
ამ აქციის შედეგად თბილისის ქუჩებს უამრავი მოხეტიალე წიგნი შეემატება, რომელსაც სხვა არავინ არ წაიკითხავს, გარდა რომელიმე სხვა მოხეტიალე წიგნის ყოფილი პატრონისა, რომელმაც სავარაუდოდ ისედაც იცის კითხვის ფასი, ახალბედა მკითხველების რაოდენობა კი თქვენი ცალი ხელის თითებსაც კი არ გადააჭარბებს.
“წიგნიერი ფლეშმობი” თბილისის მსგავს ქალაქში, სხვა არაფერია თუ არა, მეტი ქაღალდი ბომჟებისთვის, მეტი საქმე მენაგვეებისთვის, შეუმმჩნეველი რეალური სამიზნისთვის, რომანტი(კ)ული სულელი გოგოებისთვის და კეთილი საქმე გულუბრყვილოებისთვის. შეინახეთ წიგნები და ქუჩაში ის დატოვეთ, რაც მათგან ისწავლეთ.